حافظ نسائی در «الخصایص» صفحه 7، از میمون بن مثنی با ذکر سند، روایت نموده که او از قول ابو الوضاح «1» که همان ابو عوانه است نقل کرده و او از ابو بلج بن ابی سلیم از عمرو بن میمون از ابن عباس در حدیثی طولانی آورده که گفت: من نزد ابن عباس نشسته بودم در این هنگام، نُه گروه نزد او آمدند و به او گفتند: «ای پسر عباس، یا با ما برخیز، و یا مجلس را برای ما از اغیار خالی کن.» ابن عباس گفت: با شما برمی خیزم. عمرو بن میمون می گوید که ابن عباس در این موقع هنوز نابینا نشده بود و سالم بود. پس در کناری نشستند و با یکدیگر سخن گفتند و ما نفهمیدیم که چه گفتند. راوی می گوید: پس از آن جلسه و مذاکره، ابن عباس آمد در حالی که لباس خود را تکان می داد و اظهار تأسف و انزجار می کرد، گفت:

«اینان سخنانی ناروا و نکوهش درباره مردی گفتند که بیش از ده فضیلت برای اوست که برای غیر او این فضایل وجود ندارد! اینان بدگویی از مردی نمودند که پیغمبر صلّی اللّه علیه و آله درباره او فرمود: البته اعزام می دارم مردی را (برای نبرد با دشمن) که خداوند او را هیچ گاه خوار نمی کند و او خدا و رسول او را دوست دارد و خدا و رسول نیز او را دوست دارند. در این موقع شخصی خود را به عَلَم جنگ نزدیک نمود، رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله فرمود: علی کجاست؟ گفتند در آسیاب، مشغول تهیه آرد است. فرمود دیگری نبود که آرد تهیه نماید؟! در این موقع علی علیه السّلام آمد در حالی که چشمان او دچار درد بود طوری که قادر به دیدن نبود. پس رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله در چشمان او دمید و عَلَم را سه بار حرکت داد، سپس آن را به او اعطا فرمود. پس (در نتیجه عزیمت آن جناب به نبرد با یهودیان و احراز پیروزی) علی علیه السّلام آمد در حالی که صفیه دختر حیّ را با خود آورد».

ابن عباس به سخن ادامه داد و گفت: «رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله فلانی را با سوره توبه فرستاد و علی علیه السّلام را در پی او فرستاد و سوره را از او گرفت و رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله فرمود کسی این سوره را برای مشرکین نمی برد مگر مردی که از من است و من از او هستم.»

ابن عباس ادامه داد: «پیغمبر صلّی اللّه علیه و آله به پسرعموهای خود فرمود: کدام یک از شما حاضر است که با من در دنیا و آخرت دوستی نماید؟ همگی ابا کردند. علی نیز در میان آنها نشسته بود و گفت من برای این افتخار حاضرم. رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله او را واگذاشت و رو به فرد فرد آنان کرد و این سوال را تکرار نمود. باز آنها امتناع نمودند. و علی سخن خود را تکرار کرد. در این موقع رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله به علی علیه السّلام فرمود: تو ولی من هستی در دنیا و آخرت.»

ابن عباس ادامه داد: «علی علیه السّلام اول کسی است که پس از خدیجه ایمان آورد.»

باز، ابن عباس ادامه داد و گفت: «رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله پوشش خود را گرفت و بر علی و فاطمه و حسن و حسین نهاد و گفت: این است و جز این نیست، اراده فرموده است خداوند که پلیدی را از شماها ببرد ای اهل بیت من و پاکیزه گرداند شما را پاکیزه گرداندنی.»

الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج 1، ص: 119

در آیه تطهیر، مراد از آنان، محمد و علی و فاطمه و حسن و حسین صلوات الله علیهم اجمعین هستند و آنها در زیر عبا مجتمع شدند. پس رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله دعا کرد پروردگارش به آنها عطای پادشاهانه ببخشد و ایشان را اهل بیت خود نامید. پس قول خدای تعالی نازل شد: «إِنَّما یرِیدُ اللَّهُ لِیذْهِبَ عَنْکمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیتِ وَ یطَهِّرَکمْ تَطْهِیراً »«جز این نیست که خدا می خواهد هر آینه از شما اهل بیت پلیدی را ببرد و پاک نماید شما را پاک کردنی». تا این که ام سلمه نیز اجازه خواست با ایشان داخل شود و بعد از نزول آیه (پیامبر) به او اذن دهد، پیامبر صلّی اللّه علیه و آله به او از ورود در مفاد آن آیه کریمه خوش آمد گفت و به او فرمود:«انّک علی خیر»«به درستی که تو بر (راه و روش) نیکی و خوبی هستی. (که این جمله) اشاره دارد به منحصر بودن این عطیه و بخشش به ایشان. و تفصیل این جمله در کتب صحاح و مسانید یاد شده است.

الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج 6، ص: 240

إِنَّما یرِیدُ اللَّهُ لِیذْهِبَ عَنْکمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیتِ وَ یطَهِّرَکمْ تَطْهِیراً: «خدا می خواهد که ناپاکی را از شما اهل بیت ببرد و پاکیزه تان کند پاکیزه کامل». تمام مسلمین اتفاق دارند که آیه تطهیر نیز در مورد رسول اکرم و علی بن ابی طالب و حسن و حسین و فاطمه سلام اللّه علیهم نازل گردیده است. و ائمه حدیث و حفاظ، در این باره احادیث صحیح متواتر، در صحاح و مسانید خود آورده اند.

الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج 5، ص: 650