بصیرت

سلام بر تو ای مولای من، ای موسی بن جعفر و رحمت و برکات خدا بر تو باد.شهادت می دهم که تو امام و پیشوای هدایت کننده امتی و ولی بر حق و رهبر خلق تویی.تو منبع فروفرستادن وحی الهی و صاحب مقام علم تأویل کتب آسمانی هستی. مقام کامل علم و عدالت و صدق و حقیقت و عمل خالص از آن توست.

مولای من! از دشمنانت سخت بیزارم و دوستی تو را وسیله نزدیکی به خدا قرار داده ام.رحمت و درود و برکات خدا بر تو و پدران و اجداد و فرزندان و شیعیان و دوستان تو باد.

برگ های دفتر تاریخ بشریت، یک رنگ نیست؛ بعضی سبز است و بعضی سرخ، بعضی به رنگ نور و بعضی به رنگ ظلمت. در بعضی از آنها آبی حیات بخش موج می زند و در بعضی، رنگِ زرد و خشک کویری، طوفان به پا می کند.

چرا باید کسی که تاریخ می خواند، با دیدن صفحات سرخ و سیاه و بی روح تاریخ، از کرده پیشینیان خویش شرمسار شود. واقعا حیف نبود سرخی خون ریزی ها، سیاهی ظلمت ها و کویرزدگی دل ها، جای سبزی رشد و شکوفایی و صلح و نورانیت هدایت و آبی روح بخش را بگیرد؟ یکی از آن صفحات تاریخ که رنگش سرخی آمیخته به ظلمت است، روز بیست و پنجم رجب سال 183 ه . ق است؛ روز شهادت امام موسی بن جعفر علیه السلام .

امام علیه السلام چراغ هدایت است و کشتی نجات
امامان معصوم علیهم السلام همگی چراغ هایی در تاریکی های تاریخ برای امت ها و کشتی های نجات در دریاهای متلاطم گمراهی و هلاکتند. امام علیه السلام انسان معصوم وکاملی است که به سرچشمه وحی متصل است. او آمده تا دست آدمی را بگیرد و به راه مستقیم رهنمون شود. به واسطه امام علیه السلام است که خداوند بندگان خویش را از ذلت نجات می دهد و برکت های خویش را بر انسان می فرستد. امام موسی کاظم علیه السلام نیز چراغی است که نور هدایت او، همواره روشنی بخش دل های مؤمنان بوده و خواهد بود.

اختناق عجیب و ظهور نور

در اواخر زندگی امام صادق علیه السلام ، اختناق شگفتی از طرف منصور عباسی در مدینه حکمفرما بود و آن حضرت می دانست که هر کس را به عنوان وصی و جانشین خویش معرفی کند، به دست منصور کشته خواهد شد. پس از شهادت آن حضرت، وقتی منصور از درگذشت امام صادق علیه السلام آگاه شد، در نامه ای به فرماندار مدینه نوشت: «اگر جعفر بن محمد شخصی را به جانشینی خود قرار داده، او را احضار کن و گردنش را بزن». بعد از مدتی، فرماندار مدینه گزارشی را به این مضمون به بغداد فرستاد: جعفر بن محمد، ضمن وصیتنامه رسمی خود، سه نفر را به عنوان جانشین خود برگزید که عبارت اند از: 1. خلیفه وقت، منصوردوانیقی، 2. عبداللّه بن جعفر، پسر بزرگ خویش، 3. موسی بن جعفر علیه السلام . منصور از دیدن نامه، بسیار خشگمین گردید و فریاد زد: اینها را که نمی شود کشت.

زندان بصره
به دستور هارون، امام کاظم علیه السلام را دستگیر کردند و به بصره فرستادند. امیر بصره، امام کاظم علیه السلام را در یکی از اتاق های خانه خود حبس کرد. هر روز دو مرتبه در آن اتاق را می گشودند؛ یک بار برای وضو گرفتن حضرت و بار دیگر برای آن که غذایی به حضرت بدهند. بزرگ ترین شکنجه آن حضرت در مدتی که در خانه عیسی محبوس بود، شنیدن لهو و لعب و ساز وآواز و خوانندگی و منکراتی بود که از سوی عیسی بن جعفر صورت می گرفت. به همین دلیل، حضرت تمام ساعت ها، مشغول عبادت و راز و نیاز با خدای خویش بود.

اوج در قفس
زمانی که حضرت موسی بن جعفر علیه السلام را مسموم کردند، وجود مبارکشان سه روز در آتش تب شدید می سوخت. بعد از سه روز زهر کار خود را کرد و هارون را به خواست پلید خود رسانید. آن حضرت مدت ها تنها و غریب، با غل و زنجیر و زهر جفا هم نشین بود تا سرانجام در 55 سالگی، به اجداد پاکش پیوست.

منبع:حوزه